Henriëtte ter Heide is sinds 2003 verbonden als kindercardioloog aan het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Ook is ze lid van onze medische adviescommissie. Wat drijft haar?
Je koos voor kindercardiologie, waarom die richting?
‘Sommige dingen lopen vanzelf. Cardiologie is een heel praktisch en logisch vak; ik houd van de technische kant. Echo’s maken, puzzelen wat de beste oplossing is. Ook vind ik het leuk dat je de kinderen groot ziet worden. Sommige hartafwijkingen bij kinderen ontstaan op latere leeftijd. Maar het merendeel is aangeboren en ontstaat tijdens de zwangerschap. Ik maak de kinderen dus feitelijk al mee in de buik van hun moeder. Vaak worden ze al in hun eerste levensjaar geopereerd en vervolgens komen ze tot hun 18e bij ons op de poli voor controle. Zo krijg je wat met de familie. Je kent hen en zij kennen jou. Die persoonlijke toevoeging heb je niet als je als arts alleen maar kortstondige of kortere contacten hebt. Ik kan echt een band opbouwen. In het begin natuurlijk met de ouders en later ook met de kinderen. Het is fascinerend om te zien hoe mijn Hartekinderen zich ontwikkelen, zeker als ze gaan puberen. Leuk om mee te maken.’
Kun je wel afstand bewaren? ‘
Jazeker. Onze verhalen zijn anders dan de verhalen van de oncologen. De periode rondom de operatie is vooral heftig voor de ouders, hun baby wordt geopereerd. Het kind maakt daar relatief weinig van mee. Daarna volgt in de meeste gevallen een relatief rustige periode. Hartekinderen leren leven met de -zoals ik het noem- bouwfouten. In de meeste gevallen gaan ze er ook niet dood aan. Een relatief kleine groep kinderen heeft een hartafwijking met een beperkte levensverwachting. Zij hebben dagelijks met hun gecompliceerde hartafwijking te maken. En hier komt Make-A-Wish om de hoek kijken.’
Inderdaad, dat was mijn volgende vraag, wie verwijs je door?
‘Nou, alleen de kinderen met een hartafwijking die kan leiden tot een beperkte levensverwachting. Een kind dat kanker heeft, komt altijd in aanmerking. De meeste Hartekinderen leiden een normaal leven.
Over richtlijn gesproken, je zit ook in de medische adviescommissie van Make-A-Wish.
‘Dat klopt. Ongeveer vijf jaar geleden deed Make-A-Wish bij ons een pitch. Ze vertelden over hun werk en wat ze daarin van de artsen en het medisch personeel verwachtten. Kinderen met een gecompliceerde hartafwijking waren namelijk net tot de doelgroep toegelaten en ze wilden ons daarvan op de hoogte stellen. Make-A-Wish kende ik niet goed. Ik had mijn bedenkingen. Na die pitch ging ik er anders naar kijken. Make-A-Wish bleek een hele leuke organisatie. Vrij snel daarna ben ik gevraagd om in de medische adviescommissie te stappen. In de commissie krijgen we veel aanmeldingen voorgelegd. En niet iedereen komt in aanmerking. Ik zou het ze best gunnen, maar ze voldoen niet altijd aan de richtlijn.’
Lees het volledige interview hier
Reactie plaatsen
Reacties